Most view academic inbreeding as detrimental to academic careers. We argue that the effects of inbreeding on individual careers depend on the stage of the lifecycle of local research programs at universities. We propose a new ‘genealogical’ view whereby scientists are considered ‘inbred’ if their PhD was supervised by a professor who holds a PhD from the same university and within the same discipline. We can then measure ‘genealogical academic inbreeding’ by reconstructing the number of generations of inbreds preceding an individual scholar at the time of PhD training. We test the effect of inbreeding on seven academic performance indicators for 473 scientists at Dutch universities during the period 1815–1943. We further investigate the main local research programs across disciplines and universities in The Netherlands using historical sources. Our analysis provides evidence that inbreeding generally enhances academic performance, but only in the early lifecycle stages of a new intellectual movement.

"In het afgeloopen Jaar is de lijst onzer medearbeiders met een' naam verminderd dien van Dr. A.S. Rueb, lector in de sterrekunde en directeur der sterrewacht te Utrecht. Wij vleijen ons dat een beknopt levensberigt van dien verdienstelijken man aan onze lezers welkom zal zijn, en zoo ook het berigt, dat wij in staat gesteld zijn uit zijne nagelaten niet in druk verschenen geschriften over sterrekundige onderwerpen eenige fragmenten in dit Album op te nemen." : Redactie Album der Natuur

Christoph Buys Ballot (1817-1890), oprichter van het KNMI, was een van ’s werelds beroemdste meteorologen. Als zoon van een rijke dominee studeerde hij in Utrecht letteren én natuurwetenschap, tot de laatste zijn volle aandacht eiste. Toen zijn materietheorie op onbegrip stuitte, nam een gefrustreerde Buys Ballot de ‘speelpop’ van de meteorologie ter hand. Met succes. Op bolwerk Sonnenborgh verrees een weerkundig observatorium dat dankzij Thorbecke, die het nut zag van snellere en veiliger vaarroutes naar Indië, in 1854 promoveerde tot rijksinstituut. Internationale roem bracht de ontdekking van het verband tussen luchtdrukverdeling en wind: de wet van Buys Ballot. Weer en wind portretteert een veelzijdig onderzoeker, meer ‘beschouwer’ dan experimentator. Buys Ballot was een diplomatieke duizendpoot met tomeloze energie, bewonderd om zijn organisatorisch talent. NaastKNMI-directeur was hij in Utrecht voltijds hoogleraar in wis- en natuurkunde en op de Veluwe bezat hij landgoederen waarop hij aan bosbouw deed. Kenmerkend voor zijn toewijding: toen de Nederlandse poolexpeditie van 1882-1883 ingevroren raakte, stond Buys Ballot met zijn ganse familiekapitaal garant voor een reddingsoperatie. Dirk van Delft (1951) is oud-directeur van Rijksmuseum Boerhaave. Met zijn biografie over Kamerlingh Onnes won hij in 2005 de NWO Eurekaprijs voor wetenschapscommunicatie. Zijn monumentale biografie over Lorentz (samen met Frits Berends) is in 2021 bekroond met de Boerhaave BiografiePrijs."-- $c Provided by publisher.

Jan Ackersdijck (1790-1861) read law at Utrecht University (1806-1810), came to practice law for some 15 years, but was attracted to empirical research in historical and statistical economy, rather than to more abstract positivist legal methodologies. Called to chairs in political history, economy and statistics (at the law schools) in Liege (1825-1830) and Utrecht (1831-1860), he came to advocate empirical research, on the basis of careful observations and reporting, illustrated by meticulously compiled statistical information out of publications like books and newspapers, and by his numerous so-called ‘statistical travels’ throughout Europe, which he acurately and precisely recorded. How can a society grow in prosperity? Individual freedom is particularly suitable for this purpose, according to Ackersdijck’s economic principles, and a nonsensical, repulsive and evil institution like slavery in the Dutch colonies should be abolished. He founded an association to that purpose, as well as a journal, entitled (translated) Contributions to the Knowledge of Dutch and Foreign Colonies, Especially Regarding the Emancipation of Slaves. Late 1847 his association initiated a petition to the Dutch Parliament in 1848, urging slavery’s abolition – widely supported, also by Ackersdijck’s colleagues from the legal domain, among whom G.W. Vreede and Ackersdijck’s son-in-law C.W. Opzoomer. That abolition was to take another 15 years was certainly not the fault of Ackersdijck, who acted from the principles of freedom, enlightenment and humanity, on a methodological basis of sound observation and scientific attention, as a legally educated political economist and statistician at the Utrecht Law Faculty.

"De uit Utrecht afkomstige predikant en hoogleraar Godgeleerdheid IJsbrand van Hamelsveld (1746-1812) heeft in de laatste twee decennia van de achttiende eeuw een belangrijke rol gespeeld in de Republiek. Hij was niet alleen het prototype van de gematigd verlichte publieke intellectueel, maar had ook een praktisch en moedig aandeel in de revolutionaire bewegingen van zijn tijd. Toch heeft hij maar in beperkte mate de aandacht gekregen die hij verdiende. Het doel van dit boek is om in deze leemte te voorzien. In de jaren tachtig raakte Van Hamelsveld betrokken bij de Patriottenbeweging in Utrecht. Hij was een spraakmakend lid van het lokale vrijcorps, en niet te beroerd om als predikant en hoogleraar aan gevechtshandelingen deel te nemen. Eind 1794, aan de vooravond van de vestiging van de Bataafse Republiek, speelde hij als lid van het nationale Comité Revolutionair een moedige rol door met veel geld en goud naar ’s-Hertogenbosch te reizen om te helpen de Fransen te bewegen de zelfstandigheid van de Republiek te handhaven. Nederland werd inderdaad niet ingelijfd maar de prijs die de nieuwe Republiek daarvoor moest betalen was hoog en zorgde voor een verdere verzwaring van de publieke schuldenlast. IJsbrand van Hamelsveld behoorde tot degenen die niet alleen met woorden maar ook met daden de revolutie hielpen bewerkstelligen. Hij was de uitvoerder van de omwentelingen in West-Friesland en speelde ook in Leiden een hoofdrol bij de vestiging van een nieuw stadsbestuur. In Utrecht was hij een gezichtsbepalend lid van de in mei 1795 ingestelde Raad. In maart 1796 trad hij toe tot de Nationale Vergadering, het eerste Nederlandse parlement dat belast was met de opstelling van een Grondwet voor de Bataafse Republiek. In de strijd die hierover losbarstte trachtte hij tevergeefs een verzoenende rol te spelen. Zijn arrestatie in januari 1798 en gevangenneming in Huis ten Bosch maakte een einde aan zijn politieke rol

Most experiment stations originated from the cooperation between entrepreneurs and the government. From the 1890s onwards, the government, together with the well organised colonial entrepreneurs, established research departments for several plantation crops at the Botanical Gardens at Buitenzorg (now Bogor), that eventually became independent experiment stations in the first decades of the twentieth century. By the 1920s, the ‘proefstationswezen’ (experiment station system) numbered some fifteen private experiment stations or sub-stations. After the war, the private experiment stations together with the government experiment stations at Buitenzorg were to provide the backbone of Indonesian agricultural science. Dutch biologists in particular, made a striking plea for pursuing the natural sciences in the tropical colonies. First, they pointed out the scientific importance of the tropics. Secondly, they stressed the role of the natural sciences, in particular biology, as a natural ally of colonial agriculture. Pure science was seen as a leading force for technical and social progress. The third motive was the cultural value of science for the Netherlands and its colonies. The cultivation of science in the colonies gave international prestige and strengthened self-confidence in the imperial struggle around 1900. Science had a civilising effect; scientific research, however, was to remain in the hands of western, colonial scientists. From the 1880s and 1890s onward, the experiment stations in the Indies were characterised by their strategic aims and scientific orientation. Up to 1910, the ‘academic’ views of biologists like Treub and Went concerning science and practice were predominant, and research was considered to be the central aim. From 1910 onwards, advice became more central and special extension services were established at the experiment stations. Due to diverging views of science, tasks and aims became a battlefield for discussions in the next decades. In the background of these debates were the rise of Wageningen Agricultural College, the rise and institutionalisation of applied agricultural sciences and the increasing competition between Wageningen and university trained scientist. Genetics and breeding in particular were at the core of the research programmes. The practical aim of the breeding work, however, did not leave too much opportunity for more fundamental investigations. The impetus for pure research came from individual researchers. In tobacco and sugar cane breeding, new scientific theories provided inspiration, but to a large extent the practical breeding work built on nineteenth-century breeding techniques. In many respects, plant breeding and university genetics became separate disciplines. Circa one in six Dutch biologist worked for at least some time in the colony. The colonial experiment stations instilled a practical and pragmatic attitude to Dutch science into quite a number of biologists. Besides, the experiment stations system provided Dutch biologists with an extensive network and international contacts with fellow scientists, entrepreneurs and captains of industry. The scientific nationalism of Treub and Went, the bloom of the experiment stations and the ambitions of the Indies colonial elite did not result in the establishment of an independent, ‘Indische’ scientific community. Essentially, the Dutch East Indies were an exploitation province of Dutch science